Chief Jean-Jacques

De wind was vandaag inderdaad een stuk heviger dan gisteren, maar we hebben wel de zon vaker gezien en de temperatuur was weer heerlijk met zo’n 23 graden. Nicole was in ieder geval blij met de keuze om niet te gaan varen. 

In de ochtend zijn we vertrokken naar een plaatsje in de buurt, Kerikeri. Volgens onze Nederlandstalige reisgids was hier een leuke wandelroute uitgezet langs diverse winkels met kunstnijverheid van goede kwaliteit. In het stadje konden we zelf geen route vinden, dus zijn we eerst maar naar het informatiebureau gegaan. Daar hoorden we dat die route er al een aantal jaar niet meer is😏. We hebben dus zelf maar wat rondgelopen en wat winkels bekeken, maar de credit card hoefde niet te voorschijn te komen.

‘s Middags hebben we een bezoek gebracht aan de Waitangi Treaty Grounds. Daar werd op 6 februari 1840 het Verdrag van Waitangi getekend. Dit is een overeenkomst tussen de Engelse regering en de Maori, de eerste bewoners van Nieuw Zeeland.De Maori gaven hiermee Koningin Victoria het recht land te kopen, waarvoor de Maori in ruil alle privileges en rechten van Britse onderdanen ontvingen. Er ontstonden echter na de ondertekening misverstanden, omdat er twee versies van de overeenkomst waren (Maori en Engels) met verschillende betekenissen. De onteigening van het land van de Maori’s ging tot ver in de 20ste eeuw door. Uit protest en voor het krijgen van gerechtigheid organiseerden de Maori’s landmarsen. Tot op heden buigt het Waitangi Tribunaal zich over aanspraken van Maori’s op hun land.

Van een gids kregen we een rondleiding over het complex, met onder ander het verdragshuis, een vergaderruimte en de grootste ceremoniële kano ter wereld. Deze is 35 meter lang en er zijn 80 peddelaars nodig om vooruit te kunnen komen. Nicole staat op de foto bij een boomstronk. Drie van dit formaat bomen zijn gebruikt voor het maken van de kano. Eenmaal per jaar, op 6 februari, wordt de kano te water gelaten.

Tot slot gingen we naar een culturele voorstelling van de Maori. Daar moest eerst uit onze groep van bezoekers een chief gekozen worden. Geheel onvrijwillig werd dit Jean-Jacques. De chief van de Maori kwam vervolgens naar buiten om ons te begroeten en te peilen of we in vrede kwamen. Als teken van vreedzaamheid van de Maori kreeg chief Jean-Jacques een gift, een takje met bladeren, wat door hem in vrede aangenomen werd. Nu konden we allemaal het vergaderhuis in, waar het werk voor chief Jean-Jacques nog niet gedaan was. De chief van de Maori hield een korte speech en daarna was het aan chief Jean-Jacques om iets namens alle bezoekers te zeggen. Daarna mocht ook hij gaan zitten en konden we allemaal genieten van de traditionele zang en dans van de Maori’s. Dit inclusief de zo kenmerkende gezichtsuitdrukkingen en het uitsteken van de tong. 

Na afloop konden we buiten nog op de foto met de Maori’s, maar Nicole had niet helemaal begrepen dat het de bedoeling was dat ook wij op de Maori manier moesten kijken.