Zand en water

Normaal gesproken was de route van vandaag zo’n 60 kilometer lang. Weer terug over de berg, naar een camping bij de ingang van het Abel Tasman National park in Marahau. Maar we hebben even een omweg van in totaal 100 kilometer gemaakt, naar het noordelijkste puntje van het Zuidereiland bij Farewell Spit. Dit is een duinengebied/grote zandplaat van circa 22 kilometer lang. Het grootste deel is een natuurreservaat, waar je alleen met een georganiseerde excursie kunt komen. Maar de eerste vier kilometer van het gebied is vrij toegankelijk, dus daar hebben we even heerlijk gewandeld. Daarna zijn we koffie/thee gaan drinken bij het plaatselijke informatiecentrum annex restaurant. Met een heerlijke frambozenmuffin met witte chocolade en slagroom. Wel eentje voor ons tweeën, want we moeten natuurlijk aan de calorietjes denken.  

Op de terugweg zijn we gestopt bij Waikoropupu Springs Scenic Reserve. Dit is een heilige, natuurlijke bron van de Maori’s. Het was echt kristalhelder water.

Omdat we op tijd een broodje hadden gegeten voor de lunch, ging de terugtocht over de berg deze keer zonder (maag)problemen. Al blijft het rijden in de bergen voor Nicole niet een van haar favoriete bezigheden.

Bij aankomst op de camping werd ons bij het inchecken gevraagd of we wellicht muzikaal waren. Wat bleek, bij het café op de hoek was er een open muziekavond. Iedereen die kon zingen en/of een instrument spelen was welkom om op te treden. Om te voorkomen dat gelijk het café leeg zou lopen, hebben wij ons er maar niet aan gewaagd. Wel zijn we even gaan luisteren natuurlijk, na onze BBQ, waar het deze avond wel weer voor was. Alleen het laatste stukje vlees moest binnen in de pan gebakken worden, want het was hard gaan waaien, waardoor de gasbbq het niet meer goed deed. Maar lekker was het wel.